Dag, lieve Twietie

Dag lief, ondeugend, vrolijk, guitig, wit gevederd acrobaatje. Je bent net 2 jaar geworden, maar nu moeten we al afscheid van je nemen. Veel te vroeg….

Gisterenavond, bij thuiskomst van het werk, trof Kirstie Twietie op de bodem van de vogelkooi aan. Helemaal versuft. Ze leek op de een of andere manier uitgeput. Zomaar, van de ene op de andere dag. Want de dag ervoor had ze nog praatjes voor 10. Ze liet zich ook zonder slag of stoot oppakken. Ze klampte zich vast aan Kirstie’s hand en liet zich aaien, met de oogjes half dicht. Dat is geen goed teken.

Ze heeft haar in het nestje gezet en daar bleef ze aanvankelijk rustig zitten. Maar na een tijdje was ze er toch weer uit om te eten en zat ze wat te pikken aan de gierst die in de kooi ligt. Maar daarna kreeg ze het niet voor elkaar om weer terug naar boven te vliegen, ze kwam gewoon niet omhoog. Kirstie heeft haar toen helemaal geïnspecteerd: pootjes, vleugeltjes, achterkantje. Maar er was niets bijzonders te zien. Ze voelde ook niet koud aan o.i.d. Heel vreemd eigenlijk.

Weer terug gezet in het nestje waar ze weer ging liggen, maar na een tijdje was ze er toch weer uit. Maar ook toen lukte het haar niet om weer terug naar boven te gaan. Kirstie heeft ze nogmaals terug in het nestje gezet en daarna hebben we het kleed over de kooi gedaan, zodat ze konden gaan slapen. We hadden de hoop dat ze na een nachtje slapen weer wat opgeknapt zou zijn. Het is ook de hele avond verder rustig gebleven in de kooi.

Maar helaas, vanmorgen vroeg bleek dat ze de nacht niet overleefd heeft. Ze lag dood in het nestje, met haar drie vriendjes om haar heen, die ook niet weg wilden. Als het ware om haar te beschermen.

We vinden het allebei heel erg jammer dat Twietie er nu niet meer is. Ze was de acrobaat, de dondersteen en de komiek van de groep, altijd in voor alles. Want wat kon ze enthousiast op haar schommeltje heen en weer gaan, hoe harder hoe mooier ze het vond. Ook haar vliegkunsten maakten ons aan het lachen, want ze haalde de gekste manouvres uit. Het zal even wennen zijn om dat niet meer te zien in die kooi. Of haar protest dat we niet meer horen als we ’s avonds het kleed te vroeg naar haar zin over de kooi doen...

Dag Twietie, we zullen je nooit vergeten lieverd...