Nοσταλγία για τη Λέσβο - Heimwee naar Lesvos

"Nergens op aarde vormen de zon en de maan zo'n harmonieus geheel,

delen zij zo eerlijk hun macht, als op dit stukje aarde dat God,

eens, wie weet in welke vervlogen tijd, 

voor zijn eigen plezier knipte en ver weg blies,

als een puur boomblaadje, 

in het midden van de zee."

Odysseus

Ik las laatst ergens dat veel Nederlanders, die op vakantie naar het buitenland gaan, allerlei Nederlandse producten meenemen: pindakaas, hagelslag, drop. Er schijnen zelfs caravans naar zuid Frankrijk te rijden die scheef hangen van de zakken Nederlandse aardappels.
Wij zijn een gek volk. Maar aan de andere kant: veel mensen die in den vreemde zijn, hebben behoefte aan herkenbaarheid, vertrouwde zaken die ze thuis ook hebben.

Nou weet ik niet hoe wij het voor elkaar krijgen. Maar op de een of andere manier lukt het ons elk jaar weer opnieuw om met zwaardere koffers vanuit Lesvos te vertrekken dan waar we mee gekomen zijn.

Griekse kruiden om het BBQ-vlees een Grieks tintje te geven. Een fles Metaxa 3 sterren, omdat die in Nederland niet te koop is. Lokale ouzo die alleen op Lesvos te koop is. Grof zeezout, op Lesvos gewonnen. En bijna altijd een sixpack Mythos.
Ik heb het nodig om de heimwee te stillen,  als we niet op Lesvos zijn.
Home is where the heart is. En mijn hart klopt in Griekenland, op Lesvos. Ik kan het ook niet helpen.

We zijn nu vier weken geleden teruggekomen. En ik heb een soort van heimwee. Heimwee naar de vakantie, naar de plek waar we zo graag komen en waar we zoveel goede herinneringen aan hebben. De plek waar we zo heerlijk tot rust en tot elkaar komen na een jaar buffelen. Dat kan alleen daar.
Ik zeg voor de grap wel eens tegen Kirstie:"Kom, ga je mee? We gaan terug. Laten we de boel hier de boel en we vertrekken, gewoon met de noorderzon".

Het afscheid nemen van Lesvos valt me dan ook altijd zwaar en het duurt ook even voor ik mijn draai weer heb gevonden in het Nederlandse leven. Het Griekse gevoel probeer ik zoveel mogelijk vast te houden met Griekse muziek, vakantievideo terugkijken en me steeds bedenken wat ik op een bepaald moment op Lesvos aan het doen was. Ik heb hier zelfs met behulp van een ongebruikte mobiele telefoon de internetstream van "Love Radio" (de Griekse variant van Sky Radio) via een FM-zendertje met een klein bereik, op m'n wekkerradio en op de radio in de douche. En ook als we buiten zitten in de tuin, kunnen we naar het radiostation luisteren wat we daar ook hadden. En de horloges die ik daar bij me had, staan nu allemaal nog steeds op Griekse zomertijd. En ik weiger ze eraf te halen.....
Maar toch, het haalt het allemaal bij lange na niet bij het "daar zijn".

Ik vraag me af wat dat nou is. Zijn het de geuren, het licht, de natuur of toch de mensen en die bekende omgeving, die we na 15 jaar zo door en door kennen, die ervoor zorgen dat elke keer als we op Lesvos komen het voelt als een soort thuiskomen? Het is een heel bijzonder gevoel, elke keer weer als dat vliegtuig landt op Mitilini Airport. Dat gevoel van "Yesssss, we zijn er weer!". En dan die tocht van ruim 2 uur door het adembenemende landschap van dit magische eiland. Maar vooral de aanblik van de burcht van Molyvos die als een machtig baken in de Egeïsche Zee overal bovenuit torent.

Tijdens ons eerste jaar op Lesvos in 1998, voelde het goed. We waren thuis.
En nu zitten we dus met dat onbestemde gevoel op de bank in het land waar we geboren zijn, waar we ook van houden en waar onze roots liggen.
Dat verlangen naar de plek waar we zo graag vaker en langer zouden zijn. Ook nu, in deze roerige crisistijden.

Μου λείπει πολύ η Λέσβο..
Ik mis Lesvos zo...