En zo werd ik gitarist

Nu ik het toch over gitaren heb: ik speel dus alweer zo'n 7 jaar gitaar, in oktober dit jaar worden dat er 8. Ergens begin 2005 dacht ik bij mezelf: Als ik het nu niet oppak, dan doe ik het nooit meer.
Gitaren, ze oefenden al jaren een enorme aantrekkingskracht op me uit. De kracht die het instrument uitstraalt. Maar ook de gevoeligheid die je met een gitaar kunt uitbeelden. Het zijn die 2 extremen die me zo enorm aanspreken. Je kunt er je boosheid, verdriet en blijheid zo in kwijt. Maar ja, bespelen? Ik heb altijd gedacht dat ik niet in de wieg gelegd was om een instrument te bespelen. Ik kon geen noten lezen en had ook helemaal geen zin om het te leren. En op de basisschool werkte de muzieklessen ook al niet mee. Blokfluit, zo mogelijk het saaiste instrument wat er bestaat, moesten we spelen. Wat een drama, ik bakte er niks van en had een leraar, 'meester Van 't Veer' waar je van op je kop kreeg als je het niet goed deed. Of die je in de klas publiekelijk voor lul zette als je er weer eens naast zat. Zoiets beschadigt je en maakt dat je vanzelf gaat denken: okee, ik kan dat dus gewoon niet, muziek maken, klaar, uit, over & sluiten.

En vervolgens duurt het dan tot je begin veertig bent voordat je voor jezelf tot de conclusie komt dat je jezelf eigenlijk nooit de kans hebt gegeven om het te proberen. Al die jaren denk je bij jezelf: "ik kan dat niet". Maar nu denk ik wel eens bij mezelf dat als ik in m'n vroege tienerjaren had geweten wat ik nu weet, dat het dan heel anders was gelopen. Dat is niemands schuld, maar het is nou eenmaal zo gegaan.
Afijn, in het voorjaar van 2005 heb ik de stoute schoenen aangetrokken en besloot: ik ga het leren, nu of nooit. En ik bestelde een zelfstudiepakket via studieplan.nl.
Na een week kwam het pakket binnen: studieboek, cassettebandjes (haha) en een gitaar. Ik was de koning te rijk en was van plan er helemaal voor te gaan. Maar, na 2 maanden tobben op zolder met aftandse cassettebandjes en een vaag studieboek over muzieknoten en weet ik veel wat niet meer, kwam ik tot de conclusie: dit wordt niks, het moet anders.

In die tijd hielden we regelmatig bbq-avonden met de hele straat, echt supergezellig. En op één van die avonden zat één van de buurmannen van verderop in de straat, Rick, halverwege de avond ineens gitaar te spelen. En ik dacht:"maar dat wil ik ook kunnen". Dus we raakten aan de praat en hij vertelde over de gitaarlessen die hij eerst via de volksuniversiteit van Papendrecht gevolgd had. En dat hij daarna privéles kreeg bij Hans v.d. Ent. Ik raakte enthousiast over z'n verhaal en kreeg steeds meer zin om daar ook aan te beginnen. Ik kreeg het telefoonnummer van Hans en heb hem de volgende dag gelijk gebeld. En zo ben ik in oktober 2005 begonnen met gitaarlessen via de volksuniversiteit van Papendrecht. Ik ontdekte al snel dat ik het in de vingers had, Hans moedigde me ook aan om vooral door te gaan, een enorme stimulans en een onzettende boost aan positieve energie.

Garrison AG 400 black

Ook kwam ik er al snel achter dat de gitaar die ik via studieplan had, niet de geschikte gitaar voor mij was. Ik besloot dat ik een andere moest hebben. Hans bood me aan eens een zondagmiddag bij hem langs te komen. Hij had een goeie gitaar voor me staan, nieuw in de doos, een Garrison AG400, in het zwart met een koffer erbij. Wat een prachtig ding in zo'n mooie luxe koffer. En wat een mooi geluid zat erin! M'n spel ontwikkelde zich ook in vogelvlucht en na een jaar volksuniversiteit vroeg Hans of ik privé-les van hem wilde, want, zo zei hij, ik stak met kop en schouders boven de rest uit. Ik kan het gevoel wat ik toen kreeg niet omschrijven. Ik? Met kop en schouders? Ik wist niet wat ik hoorde, wat een tegenstelling met m'n ervaringen op de lagere school met die van 't Veer! Ha! Wat had ik die ..... op dat moment graag recht in z'n gezicht uitgelachen, ook na al die jaren.

Vanaf die tijd, najaar 2006, ging het alleen maar beter. En nu sta ik bijna wekelijks in De Ark te spelen terwijl er dik 200 mensen op m'n vingers zitten te kijken. Onvoorstelbaar, maar wel heel leuk en een overwinning op mezelf. Want wie had dat ooit gedacht: ik voor in een kerk, gitaar spelen. Ik brulde vroeger als kind de boel bij elkaar als ik een adventsgedichtje op moest zeggen voorin de kerk.

Er zijn in de afgelopen 7 jaar ook alleen maar gitaren bijgekomen: de teller staat momenteel op:
- 8 akoestische gitaren;
- 3 electrische gitaren;
- 2 basgitaren.
Oftwel: 13 stuks. En allemaal met hun eigen specifieke geluid, zeker niet 13x meer van hetzelfde. Ik ben er zo verknocht aan. Muziek is, zeker nu ik een instrument bespeel,  een nog belangrijkere rol in m'n leven gaan spelen: van passief muziek luisteren, naar actief zelf muziek maken.

Vanmiddag waren we in de stad en ik loop dan altijd even door zo'n "Boekenvoordeel"- winkel. Ik wil daar eigenlijk altijd even snuffelen tussen de muziekboeken die er liggen. Dit weekend kwam ik er een boek tegen waar ik als gitaarliefhebber m'n hart helemaal aan kan ophalen: "2000 Gitaren, de ultieme collectie". Dit boek biedt een uitvoerig en rijk geïllustreerd overzicht van de gitaar in al zijn soorten en facetten. Het is samengesteld door een aantal Amerikaanse en Britse gitaarexperts en gaat in op historische akoestische instrumenten, klassieke gitaren, resonatorgitaren, jazzgitaren, de beroemde elektrische modellen uit de jaren vijftig en zestig en hypermoderne elektrische en akoestische gitaren en basgitaren. 2000 gitaren is een alfabetisch ingedeeld naslagwerk, geïllustreerd met tweeduizend foto’s van meer dan driehonderd merken. De geschiedenis van de grote Amerikaanse fabrikanten – zoals Fender, Gibson, Martin en PRS – wordt uitvoerig beschreven, maar ook over vele andere merken van overal ter wereld vind je in dit boek boeiende informatie. Kortom, echt een boek om eens lekker op een regenachtige zondagmiddag in te gaan zitten bladeren.

Ik ben blij dat ik 7 jaar geleden de stap heb gezet. Ik zou niet zonder gitaar meer kunnen, het is een deel van me geworden. Ik kan er alles in kwijt. Heb ik een drukke dag of week gehad op m'n werk: gitaar pakken, kop leeg maken. Het is fantastisch en ik kan het iedereen aanraden. Gitaar spelen of welk ander instrument dan ook, heeft niets maar dan ook helemaal niets met talent te maken. Het heeft juist alles te maken met wilskracht en doorzettingsvermogen. Als je het écht wilt, lukt het je. Kijk maar naar mij.