De noodkreet

Soms gebeuren er in een week dingen die je van te voren niet had kunnen bedenken.
Afgelopen dinsdag zat er een mail van Piet in m'n mailbox: "vrijdagmiddag: help!"
Een noodkreet van een predikant. Dan moet er echt iets aan de hand zijn.

Alles draait om de eenvoud

"Als de prijzen blijven stijgen
Krijg je uitval van de vraag",
zong Henk Westbroek met Het Goede Doel.

Wie zal dat betalen?

Ik schreef het van de week al: Over werknemers die de rekening mogen betalen.
Afgelopen week stond op de website van Rijnmond TV te lezen dat een deel van de patiënten van ons ziekenhuis die besmet waren, schoon zijn verklaard en dat een deel nog onder controle blijft.

Zoek de verschillen

Kijk onderstaande plaatjes nou. Hoek van Holland, vorige week zondag 14.00 uur en vandaag om 14.00 uur.

Mijn rariteitenkabinet

Een rariteitenkabinet. Dat klinkt als iets wat eigenlijk een beetje vreemd is. Iets wat je vooral niet al te serieus moet nemen. Sommige mensen doen er ook een beetje lacherig over. Daardoor heeft de term voor mij iets denigrerends. En dat doet geen recht aan de bijeengebrachte voorwerpen die met veel zorg door de eigenaar verzameld zijn.

De kop is eraf

Zo.
De kop is eraf.
De eerste week werken na de zomervakantie zit er weer op. "Ben je een beetje door je eerste week heengekomen?" vroeg een collega aan me. Dat is ook iedere jaar dezelfde vraag he? Net zoals elk jaar na de feestmaand december menigeen altijd in januari opnieuw verzucht: "Zo, he-he, we hebben het weer gehad, blij dat het weer voorbij is, het gewone leven gaat weer beginnen".
Toch vreemd, als ik er nu over nadenk. Wanneer we allemaal druk met onze dagelijkse beslommeringen bezig zijn, denken we allemaal "oh, had ik maar een weekje vrij of vakantie, dan had ik dat gezeur allemaal niet aan m'n hoofd". En als we dan vrij zijn geweest, zijn we blij dat het weer gaat beginnen, dat 'gezeur'.
Kennelijk hebben we het dan toch nodig, dat 'gezeur'. De mens zit raar in elkaar.

Herrie in de tent

Ik weet er alles van: herrie in de tent.
Vorig jaar rond deze tijd was het Maasstad Ziekenhuis, m'n werkgever, maandenlang zeer negatief in het nieuws  vanwege de Klebsiella-affaire. Tot maart dit jaar bleef het maar doorgaan. De ene shitstorm na de andere.
Een roerige tijd, die me heel erg bezig heeft gehouden. Zelfs toen we vorig jaar op vakantie waren: elke dag toch even kijken op teletekst of er nog nieuws was. Maar ook de semi-lollige opmerkingen die je zo hier en daar om je heen hoorde. Of het geveinsde 'meeleven' van mensen die het diep in hun hart eigenlijk wel leuk vonden wat er gebeurde. Ik werd er af en toe niet goed van.

Liturgische vernieuwing

Ik schreef het gisteren al: alle activiteiten van het nieuwe seizoen beginnen weer op te starten.
Sinds vorig jaar ben ik lid van de liturgiecommissie van Wijkgemeente De Ark in H.I. Ambacht. Deze commissie houdt zich o.a. bezig met alle liturgische zaken binnen de kerkdiensten. Tevens bereiden we bijzondere diensten rondom de adventsperiode, Kerst, de 40-dagen tijd en Pasen voor.
Vanavond beginnen we weer en komt het studieverslag aan de orde van Jan van der Wolf, Predikant van de PKN-gemeente Zeewolde: Van toeschouwer naar deelnemer. Dit verslag is als resultaat van het studieverlof onlangs gepubliceerd.
De liturgiecommissie is op dit stuk geattendeerd door onze eigen predikant, Piet van Veldhuizen.

Gitaarles

Zo na de vakantie beginnen ook de eerste activiteiten weer op te starten. Zo had ik vanavond m'n eerste gitaarles weer van het seizoen. Hans was bijzonder blij ons allemaal weer te zien en was in een opperbeste stemming.

We hebben zo in de loop der jaren een vast groepje van 5 man, waar zo af en toe eens iemand voor kortere tijd bij aansluit. Het was leuk om weer samen te spelen, praten en vooral lachen.

Pas als je weer samenspeelt, besef je hoe je dat gemist hebt. Samen muziek maken geeft een extra dimensie. Zo speelden we een nummer van Coldplay, "A Rush Of Blood To The Head". Werkelijk een briljant stukje muziek met halve noten en afgebroken akkoorden. Als ik dat thuis zit te spelen klinkt het kaal. Maar met elkaar, terwijl sommigen een andere partij spelen, staat het als een huis. Dan zit je elkaar na het slotakkoord aan te kijken en zegt tegen elkaar wat een fantastisch nummer het eigenlijk is.

St. Theresa's gebed

Moge er vandaag vrede in je zijn.
Moge je op God vertrouwen dat je precies bent waar je zou moeten zijn.
Moge je nooit de oneindige potentie vergeten die uit vertrouwen is geboren.
Moge je de gaven gebruiken die je hebt ontvangen en de liefde doorgeven die je hebt gekregen.
Moge je tevreden zijn met het feit dat je een kind van God bent.
Laat deze aanwezigheid zich tot in je botten verankeren en je ziel de vrijheid gunnen om te zingen, te dansen, te danken en lief te hebben.
Het is daar voor ons allemaal.

De zomer voorbij?

Mijn oma zei vroeger altijd: "Wie moppert op het weer, die moppert op de Heer". Onwillekeurig schiet die uitspraak wel eens door m'n hoofd als ik weer eens de balen heb van ons oerhollandse zeeklimaat met al z'n wisselvalligheid en grote verschillen in temperatuur binnen één week of slechts enkele dagen.

Laten we eerlijk zijn: met ons klimaat is het bijna altijd hollen of stilstaan. Of het is midden in de zomer 16 graden met regen, of zoals afgelopen weekend: verstikkend benauwd en ver in de 30 graden. Iets daartussen komt bijna nooit voor. Met de kerst 2011 leek het wel voorjaar en in februari vielen je voeten er zowat af door de extreme kou. En dat maakt dat "het weer" voor ons Hollanders altijd een issue is. Er gaat geen dag voorbij of we hebben het er wel over: te warm, te koud, te nat of te droog.

De liefste oom en tante van de hele wereld.

Afgelopen zaterdag hebben we opgepast op onze nichtjes. M'n zus en zwager hadden een feestje en belden ons vrijdagavond om het af te spreken.

Wat zijn het toch twee lieve meiden, die nichtjes van ons. En kennelijk heb ik iets over me waardoor ze naar me toe trekken.

We zaten buiten, achter het huis. Terwijl de oudste van de twee een spelletje op de Ipad deed en klem tegen me aan zat, was de jongste tegelijkertijd bezig om me als klimrek te gebruiken en aan m'n haren en oren te frutselen. Fantastisch vind ik het.

Maar ik ben me er niet bewust van dat ik iets bijzonders doe of zo. Zodra ze me zien, is het gelijk springen, om me heen draaien en aan me hangen. Geweldig.

Omdat het zo warm was, hoefden ze pas om half 10 in bed te liggen. Maar dat naar bed brengen was natuurlijk ook een groot feest. Voorlezen uit de kinder-Bijbel en daarna uit het Jip en Janneke-boek. En daarna het bed in. Maar voordat het hele spul ligt, ben je wel even verder.

Toen we uiteindelijk naar beneden konden en halverwege de trap waren, riepen ze: "Tante Kirstie en Ome Corno! Jullie zijn de liefste oom en tante van de hele wereld!" Dan krijg je toch een glimlach van oor tot oor?

Sterker dan de dood is de liefde...

..staat geschreven in Hooglied, hoofdstuk 8 vers 6 en staat als tekst op de rouwkaart van m'n collega Bas 't Hart. Hij is slechts 42 jaar jong geworden en laat een vrouw en twee kinderen achter. Hij overleed tijdens onze zomervakantie.

Dat hakt erin, zo vlak na je vakantie. Hij was sinds een paar maanden niet meer op het werk vanwege zijn ziekte. Kanker, in een dermate acute en agressieve vorm dat behandeling een reeds gepasseerd station was.

Pijnstilling en symptoombestrijding was het enige wat restte.

God, wat is het leven soms onbegrijpelijk. Waarom deze jonge vent van 42! Waarom!?

De ergste maandag van het jaar...

Zucht.
Daar zit je dan. Weer op het werk, de eerste werkdag na de zomervakantie.
Wat ik me nou afvraag: die eerste werkdag, waarom is dat op maandag? Want het maakt dat het voor mij de allerergste maandag van het jaar is.
Maar ja, was het de dinsdag geweest, dan zou het de ergste dinsdag van het jaar zijn.
Het is ook niet dat ik een hekel aan m'n werk heb, integendeel zelfs!
Maar je bent drie-en-een-halve week zo vrij als een vogeltje geweest. Zelf de agenda bepalen, hoe laat je eet, hoe laat je naar bed gaat en er weer uitkomt.
Maar ook dat eindeloos heerlijke gevoel van: Dit is mijn tijd, hier heb ik het hele jaar voor gebuffeld, me uit m'n bed laten bellen en me alle andere grillen en ongenoegens van m'n werk laten welgevallen.
Aan het begin van je vakantie lacht je een heerlijke, ontspannen tijd tegemoet.
"Kon dat maar altijd zo blijven", denk je dan.
Maar alle leuke dingen in het leven lijken vaak extra snel weer voorbij te zijn.
Helaas.
Het feest is afgelopen.
Het geld is op.
Geen vakantiedagen meer.
Aan het werk maar weer dan.
Binnen een week weet je niet beter.