vrijdag 31 augustus 2012

De noodkreet

Soms gebeuren er in een week dingen die je van te voren niet had kunnen bedenken.
Afgelopen dinsdag zat er een mail van Piet in m'n mailbox: "vrijdagmiddag: help!"
Een noodkreet van een predikant. Dan moet er echt iets aan de hand zijn.

Hij mailde: "Voor de trouwdienst op vrijdagmiddag (15:00 uur) ben ik op zoek naar iemand die het lied ‘De kracht van uw liefde’ kan begeleiden, je weet wel, met die arend. De organist ziet dat (terecht) niet zitten. Piano, gitaar, fluit, wat dan ook, en zelf kan ik het stevig zingen – heeft een van jullie tijd en zin om dat te doen?".
Ik ga bijzonder serieus om met dat soort vragen. Ik bedoel, als een predikant een beroep op je doet om een bijdrage te leveren aan een kerkdienst, dan kun je eigenlijk niet weigeren, tenzij het écht niet gaat. Maar anders hoor je gewoon gehoor te geven aan zo'n oproep, vind ik.
Een snelle mailronde volgde en woensdag aan het begin van de avond was alles in kannen en kruiken. Twee andere leden van onze muziekgroep (Froukje en Egbert Jan) hadden ook gelegenheid, dus Piet en het bruidspaar waren uit de brand. Piet mailde terug: "Het bruidspaar is heel, heel erg blij met jullie komst. En ik ook!".

Dus vrijdagmiddag waren we aanwezig bij een trouwdienst. Hendri Bestman en Jorinde Hulstaert trouwden, om 15.00 uur in De Ark. Thema was "...een drievoudig snoer wordt niet spoedig verbroken". Een tekst uit Prediker 4, vers 12b. Een ietwat mysterieuze tekst.
Piet legde uit dat scheepstouw dat uit drie gevlochten kabels bestaat oersterk is en niet zomaar breekt. En dat het ook zo is met een huwelijk. De drie kabels zijn de twee echtgenoten en het verbond met God. Samen onbreekbaar. Een mooie uitleg, vond ik.

Na de huwelijksbelofte begeleidden we "De kracht van uw liefde". Een mooi verlengde van de preek en de huwelijksbelofte. Na de laatste noot kregen we een blik van waardering van Hendri, de bruidegom.
Toen we ze na de dienst feliciteerden zeiden ze beiden het heel erg gewaardeerd te hebben. En da's toch leuk om te horen. Al blijf ik wel zeggen dat we dat begeleiden niet ter meerdere eer en glorie van onszelf doen. Want dan gingen we wel naar X-factor of zoiets. Enige ambitie in die richting hebben we geen van allen.

Toen ik na de dienst in de auto zat en naar huis reed, moest ik ineens denken aan de gelijkenis van de talenten: Je krijgt allemaal iets waar je in je leven iets nuttigs mee moet doen, ook voor de kerk. Ik ben blij en dankbaar dat ik het gitaarspelen hiervoor mag gebruiken.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten