Vorig jaar rond deze tijd was het Maasstad Ziekenhuis, m'n werkgever, maandenlang zeer negatief in het nieuws vanwege de Klebsiella-affaire. Tot maart dit jaar bleef het maar doorgaan. De ene shitstorm na de andere.
Een roerige tijd, die me heel erg bezig heeft gehouden. Zelfs toen we vorig jaar op vakantie waren: elke dag toch even kijken op teletekst of er nog nieuws was. Maar ook de semi-lollige opmerkingen die je zo hier en daar om je heen hoorde. Of het geveinsde 'meeleven' van mensen die het diep in hun hart eigenlijk wel leuk vonden wat er gebeurde. Ik werd er af en toe niet goed van.
Vorig jaar vierde ik m'n 25-jarig dienstjublileum. En na 25 jaar hart voor de zaak, niet lullen maar poetsen en de schouders eronder, lag deze situatie me behoorlijk zwaar op de maag. Mijn ziekenhuis, mijn toko, m'n beste jaren erin gestoken. En nu dit.
Ik heb op het punt gestaan om m'n jubileumgeschenk (een bronzen beeldje) met een grote klap in de vuilnisbak te gooien. Want wat was het nou eigenlijk waard joh?
Ik ben ervan weerhouden door m'n moeder. Ik zou er spijt van krijgen zei ze. Want die hele affaire stond los van m'n jublieum. En als je tot rust komt en gaat relativeren kom je zelf ook tot die conclusie. Het beeldje is er dus nog. Het staat te pronken in een vitrinekast. Ik ben er trots op.
Maar wat blijft: We hebben imagoschade opgelopen en niet zo'n beetje ook. Om maar niet te spreken over de financiële strop: deze loopt in de miljoenen.
Met name dankzij de aasgieren van de pers en de media in Hilversum, die er kennelijk een satanisch genoegen in hadden om de zaak aan te dikken, feiten te verdraaien en de boel alleen maar verder op te hitsen. En als ik dan weer een stelletje van die aasgieren over het terrein zag gaan met hun microfoontje had ik ze zo graag van het terrein afgetrapt...
Ze hebben een hetze gevoerd tegen m'n werkgever en het ziekenhuis voor jaren beschadigd.
Ik noem verder geen namen, maar er is een krant die er bij ons thuis NOOIT meer inkomt en een omroep die ze wat mij betreft bij de eerstvolgende bezuinigingsronde op de publieke omroep volledig mogen schrappen.
Zoiets zal en kan ik nooit vergeten, om van vergeven maar niet te spreken. Haatdragend ben ik absoluut niet, maar sommige dingen die mensen doen maken dat er iets bij je breekt. En dit zit zo diep bij me...
Ik zit nou eenmaal zo in elkaar: Kwets of belazer me één keer en het is voorgoed afgelopen. Dan gaat de deur voorgoed dicht en op slot. "Ja, maar tijd heelt alle wonden" zegt men dan. Dat klopt, maar littekens blijven altijd zichtbaar en je kunt er nog jaren last van hebben.
Ik hoor ze bij de media hun messen alweer slijpen. In de verte klinken zaag- en timmergeluiden vanwege het schavot wat opgebouwd wordt.
Je zal er maar werken, in het VUmc. Ik weet wat men voelt en doormaakt en leef dan ook van harte mee met het personeel wat daar gewoon op de werkvloer staat. Zij hebben part noch deel aan de ordinaire ruzie tussen artsen en raad van bestuur. Maar zij betalen straks wel de rekening. Ik spreek uit ervaring, ik heb het hier zien gebeuren.
De hoge heren komen er in de regel goed vanaf met een riante onslagvergoeding. Medelijden hoef je met hen niet te hebben. Maar wel met het personeel op de vloer. Zij worden straks keihard gekort: overwerk dat niet meer uitbetaald wordt, cursussen of noodzakelijke studies waar ineens geen geld meer voor is en contracten die niet verlengd worden. Daar ben je mooi klaar mee dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten