Afgelopen zaterdag hebben we opgepast op onze nichtjes. M'n zus en zwager hadden een feestje en belden ons vrijdagavond om het af te spreken.
Wat zijn het toch twee lieve meiden, die nichtjes van ons. En kennelijk heb ik iets over me waardoor ze naar me toe trekken.
We zaten buiten, achter het huis. Terwijl de oudste van de twee een spelletje op de Ipad deed en klem tegen me aan zat, was de jongste tegelijkertijd bezig om me als klimrek te gebruiken en aan m'n haren en oren te frutselen. Fantastisch vind ik het.
Maar ik ben me er niet bewust van dat ik iets bijzonders doe of zo. Zodra ze me zien, is het gelijk springen, om me heen draaien en aan me hangen. Geweldig.
Omdat het zo warm was, hoefden ze pas om half 10 in bed te liggen. Maar dat naar bed brengen was natuurlijk ook een groot feest. Voorlezen uit de kinder-Bijbel en daarna uit het Jip en Janneke-boek. En daarna het bed in. Maar voordat het hele spul ligt, ben je wel even verder.
Toen we uiteindelijk naar beneden konden en halverwege de trap waren, riepen ze: "Tante Kirstie en Ome Corno! Jullie zijn de liefste oom en tante van de hele wereld!" Dan krijg je toch een glimlach van oor tot oor?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten