'Eens komt de tijd/ dat het niet meer hoeft voor mij', zong Boudewijn de Groot in de jaren zeventig in zijn liedje 'Wat geweest is, is geweest'. Wat mij betreft gaat het hier en nu om een breekpunt. Een moment waarin redelijkheid en verstand, nuchterheid en geduld, toegeeflijkheid en begrip, radicaal worden afgeschud. Waarin de sluizen van je ergernis zich openen om een vloed aan bitterheid te spuien. Intuïtief besef je dat deze eruptie wellicht geen oplossing naderbij zal brengen. Maar hemeltje, wat lucht dit op! Als de deur die je plots opentrekt om die nare gast weg te krijgen, met als enig afscheidswoord: 'Eruit!'
Al mijn empathie is verdwenen voor de nieuwe regering die amper een week na haar geboorte zo oud als Methusalem lijkt te zijn. Het liefst zou ik ze eigenhandig willen ontslaan om hun gebrek aan competentie, integriteit en politiek besef. Weg met die knoeiers, genoeg van hun kille arrogantie. Desnoods nieuwe verkiezingen. Desnoods Pechtold als premier met Roemer, Slob en Van Haersma Buma.
Het breekmoment? Dat was donderdagavond na het crisisberaad in Den Haag. Een eerste crisisberaad dat drie dagen na de beëdiging plaatsvond! Dan weet je al dat je met de incompetentste ploeg ooit te maken hebt. Maar na een dergelijk debacle verwacht je enige uitleg, wetend dat je op verontschuldigingen niet hoeft te rekenen.
Eerst zie je die mevrouw Schippers als een dief in die gedenkwaardige nacht verdwijnen. Ach, ze was toch niet bij de formatie betrokken. Dan verschijnt vice-architect Diederik Samsom. Zijn lijf is in beton gegoten, zijn pak nog krapper dan gewoonlijk en zijn gezicht een knobbel van geïrriteerde zenuwen. Hij vindt dat hij ons, parasitair gepeupel, geen uitleg schuldig is. Hij duwt de microfoondragers bijna omver en herhaalt zijn nietszeggendheid: 'We hebben gesproken over de politieke actualiteit, en op dit moment kan ik daar geen mededeling over doen.' Er klinkt geen plichtsbesef, bijna geen respect uit een formule die later ook door Asscher en Rutte in de mond zal worden genomen. Radiostilte als synoniem voor politiek autisme, minachting en eigenbelang.
Maar wacht even, daar hadden we toch niet om gevraagd? We verlangden juist naar een stabiele regering om ons uit de crisis te slepen. Daarvoor waren we bereid onze bezwaren opzij te zetten en deze onnatuurlijke alliantie te gedogen. Maar aan de crisis hebben de brekebenen een nieuwe crisis toegevoegd. Eentje die het vertrouwen aantast en onrust in de samenleving zaait. Erger nog: Rutte II heeft tweedracht gezaaid. Polarisatie tussen lage en minder lage inkomens. Tussen hen die afgunstig en verbolgen naar de minimumloner turen, met zijn 'overconsumptie' aan scans en zijn fooipremie; en die inkomenssloebers die zich ergeren aan het egoïsme van de stinkend rijken met hun dubbele modaal die het woord solidariteit nog moeten ontdekken.
De puinhopen van Rutte/Samsom zijn nu al gigantisch. De belletjestrekkers zijn van gedaante verwisseld: ze leggen nu onze straten vol vuurwerkbommen en na die oorverdovende knallen, rennen ze weg naar hun minachtende radiostilte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten