Het is ook niet voor niets dat het deze week wat stil is op het blog. Ik had niet echte de behoefte om ergens over te schrijven. Wij maakten ons nl. grote zorgen. Aan aan het begin van de week vreesden wij echt het ergste.
Ik zag mezelf echt al graven in de tuin....
Wat was er aan de hand? Sinds de laatste 2 weken leek het of Saartje steeds erger ging niezen. Het werd met de dag zieliger om te zien. En de week daarvoor zat ze 's ochtends een poosje met haar kopje steeds scheef. Dat kan een teken zijn dat ze een oorontsteking heeft, maar ja, na een uur was het over en heeft ze het niet meer gedaan.
Nou heeft ze al wel langer last van niezen. De dierenarts heeft er ook al diverse keren naar gekeken en geluisterd naar haar longetjes. Maar steeds zat het helemaal voor in het neusje, de longetjes waren schoon. Het bleek een chronische ontsteking. De dierenarts zag ook geen noodzaak om iets voor te schrijven, antbiotica, want daar was het niet erg genoeg voor. En het is algemeen bekend dat konijnen niet goed reageren op antibiotica als ze het niet echt nodig hebben. Dus, zo werd ons gezegd, hou het in de gaten en als het erger wordt, kom dan langs.
Nou, dat was dus de laatste weken het geval. Ze knorde en piepte, ook als ze gewoon stil lag. Ik kon het niet langer aanzien. Dus maakten wij een afspraak bij de dierenarts.
Vrijdag 16 november 2012
Aan het begin van de middag hadden we een afspraak. Eenmaal binnen in de spreekkamer, constateerde ook de dierenarts dat dit te gek was en dat er iets moest gebeuren. We vertelden dat ze ondanks het niezen wel gewoon haar eetlust had, gewoon dronk en als we koffiedrinken ze het stukje bisquit uit je handen rukte. Dus daar was niets mee. Ook vertelden wij over het scheve kopje van vorige week.
De dokter beluisterde haar en hoorde op de longetjes wederom niets, helemaal schoon. Maar het neusje zag er vreselijk vies en nat uit. Saartje werd verder onderzocht. De dokter keek in haar rechteroortje en zag daar iets wat niet in de haak was: een dikke ontsteking, diep in het oor, met pus erop. Daar schrokken we wel van. Achteraf is het ons wel eens opgevallen dat ze vaak jeuk aan dat oortje leek te hebben, omdat haar halve achterpoot er af en toe in verdween als ze zat te klauwen. Maar ja, dan denk je niet gelijk aan een ontsteking en al helemaal niet omdat ze dat niet constant deed.
De dokter maakte het oortje schoon en gaf haar een injectie antibiotica. En daarnaast moesten we 2x daags zelf antibiotica in het bekje toedienen. En maandag terug voor controle en een herhalingsinjectie antibiotica.
De dagen erna leek het alleen maar minder met haar te gaan. Zaterdag leek er nog niet zoveel aan de hand en het toedienen van de antbiotica ging zowaar zonder vechten.
Maar zondag was er een omslag. Ze lag als een dood vogeltje in haar hok. At nauwelijks, hele kleine beetjes, maar dronk gelukkig wel genoeg. Haar buikje borrelde, ze bewoog nauwelijks en leek erge buikpijn te hebben.
Wij begonnen ons toch enigzins zorgen te maken. Want het ging de verkeerde kant uit.
Maandag 19 november 2012
's Maandags was het hetzelfde verhaal. Nu begon het echt kritisch te worden, want als de spijsvertering bij een konijn echt stilvalt, kan het in een paar uur over zijn!
's Avonds moesten we weer terug voor controle en hebben we onze zorgen bij de dokter kenbaar gemaakt. Ze begreep het en schrok er ook van. Ze besloot geen 2e injectie te geven en heeft in haar dossier gezet dat ze deze antibiotica nooit meer mag hebben.
Enig lichtpuntje was wel dat de klachten van het niezen en het vieze neusje echt beduidend minder waren geworden.
Het oortje was nog steeds niet goed, er zat nog steeds pus bij de ontsteking. En dat vond de dokter toch wel zorgwekkend. Ze vroeg zich af of er niet meer aan de hand was. Ja, daar schrik je wel van. En daarbij: je gaat naar de dierenarts omdat je wil dat ze beter wordt en je ziet het alleen maar bergafwaarts gaan. Wat moet je hier nu mee aan? Wat is verstandig?
De dokter stelde voor om door te gaan met het geven van de antibiotica in het bekje en om dan donderdag weer terug te komen. En als het nodig zou zijn, moest Saartje onder narcose gebracht worden zodat er grondiger in het oor en achterin haar bekje gekeken kon worden. Want misschien zit er wel een ontsteking bij de achterste kies. Sja, dat zijn berichten waar je niet vrolijk van wordt. Zo'n klein beestje onder narcose, dat moet je helemaal niet willen! Maar als het moet, dan moet het maar. We maakten een afspraak voor donderdagmiddag en gingen weer naar huis. Toen we thuis waren en ze weer in haar hok zat, begon ze zowaar weer wat te eten. Zou het dan toch?
Dinsdag 20 november 2012
Op dinsdagmorgen, toen Kirstie haar eten had gegeven, begon ze eigenlijk ook gelijk iets te eten. Niet al te enthousiast, maar dat hoeft ook niet. Ze eet en daar gaat het om.
Dinsdagavond ging Kirstie uit het werk gelijk door naar de sportschool, dus ik at alleen thuis. Gewoon lekker makkelijk: sla met feta, olijfjes en een blikje tonijn erdoor.
Terwijl ik de sla klaarmaakte, bedacht ik dat Saartje misschien wel wat sla zou lusten. En wie schetst mijn verbazing? Ze hing uit de kooi en rukte me de sla uit de handen. Dat was echt een heel goed teken. En terwijl ik zelf zat te eten, at ze alle sla op die ik had gegeven. Daarna dronk ze wat en ging resoluut naar haar bak en ging zeker 5 minuten onafgebroken zitten eten.
Ik kan niet omschrijven hoe ongelofelijk blij ik was om dat te zien!
Woensdag 21 november 2012
Woendagochtend werd de etensbak ook weer wat enthousiaster ontvangen en viel ze vrijwel direct aan op haar eten. Toen we 's avonds thuis kwamen was duidelijk te zien dat ze had gegeten. Ook de sla die ik er 's morgens nog snel in had gelegd, was helemaal op. Gelukkig, het gaat de goede kant weer op! Want wat zijn we de afgelopen dagen ongerust geweest.
Donderdag 22 november 2012
Donderdagochtend moest Kirstie voor het eerst deze week het gevecht met haar aangaan om de antibiotica erin te krijgen. Ze spartelde tegen en gromde lelijk. Yeah! That's my rabbit! Zo mogen we het graag zien! Vecht jij maar, dan weten wij zeker dat het goed met je gaat.
's Middags ging Kirstie met haar naar de dokter en het hele stuk in de auto was ze aan het donderjagen in haar transportkoffertje. Grommen, klauwen, aan de handdoek rukken. Kirstie zat bij de dokter te wachten en iemand vroeg haar:
"Goh, zit daar soms een kat in of zo?". "Nee hoor", zei Kirstie, "een heel klein konijntje". En omdat ze zo tekeer ging wilde Kirstie haar wat kalmeren en deed het transportkoffertje open. Ze stak haar kop eruit en sprong in één soepele beweging zo omhoog, in Kirstie's armen en rukte aan haar sjaal, gromde en beet in de knoop van haar spijkerjasje!
Eenmaal binnen bij de dokter, had die ook al gauw in de gaten dat het een stuk beter ging. Het vieze neusje was vrijwel weg en het niezen weer een stuk minder. Het oortje was ook stukken beter. Pus was er niet meer te zien, wel een korstje met wat vocht erbij. Maar dat was een goed teken. Ze zal daar de komende week misschien wat last van krijgen omdat het gaat jeuken als het korstje loskomt. Maar dat overleeft ze wel.
We moeten voorlopig nog doorgaan met de antibiotica, zeker tot volgende week. Nou, dat wordt wat.
En volgende week nog 1x terug, waarschijnlijk de laatste keer, voor de laatste controle van het oortje.
Wat zijn wij blij dat het zo goed gekomen is. Want we hadden ons geen raad geweten als dit verkeerd was afgelopen! Eind deze week wordt ze zeven en een gezond konijn moet makkelijk twaalf jaar kunnen worden. We hopen allebei dat Saartje dus nog lang bij ons blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten