Goede voornemens

Heb je er al over nagedacht, over goede voornemens? Eentje is er bij mij al uitgekomen: Het tijdig opnemen en doorgeven van de meterstanden van gas, water en licht. Een jaarlijks terugkerend ritueel, waar ik zo'n hekel aan heb he? Moet je half ondersteboven in je kruipruimte om die watermeterstand op te schrijven. Negen van de tien keer is het onleesbaar omdat er allemaal condens en troep op die meter zit. En daar kom je dan achter als je al voorover met je kop in dat gat ligt. "Oh ja", denk je dan, "dat was vorig jaar ook zo....." en terwijl klauter je weer overeind en zoek je een stukje keukenpapier om die meter schoon te vegen. Ik wordt daar zo moe van he?
Met de electriciteitsmeter is het ook altijd tobben. Donker in die meterkast, zit je met een zaklamp te hannesen om die stand op te nemen. Daarom schuif ik dat soort klusjes altijd voor me uit, terwijl ik weet dat het er toch van moet komen.

Ik heb niet zoveel met goede voornemens: of ze kosten teveel moeite, of maak je ze tegen beter weten in, of er komt toch niks van terecht. Negen van de tien keer hou je jezelf ermee voor de gek als je het mij vraagt. Hieronder een uiteenzetting daarover, gebaseerd op een een theorie van Cees Schenk, psycholoog, coach en mediator. Ik ken hem niet persoonlijk, maar zijn theorie spreekt me erg aan. 

"Een van de manieren om goede voornemens te realiseren is door ze vanaf het begin breed uit te meten, zo beweren sommige zelfhulpmethoden. Natuurlijk, want de gedachte dat je voor schut staat als je eerst vertelt wat anderen van je kunnen verwachten en je er daarna niets van realiseert, is een goede stok achter de deur. Maar er kleeft een risico aan deze methode.
Hoe gaat het in z'n werk? De tijd van het jaar nodigt uit om de balans op te maken, en zaken waar je minder tevreden mee bent volgend jaar anders te doen. Je wilt afvallen, regelmatig tijd aan je gezin besteden, goed leren pianospelen of volgend jaar een marathon lopen. Doet er niet toe wat het is, het toekomstbeeld lonkt.
Ooit las je in een boek over het realiseren van doelen, dat het visualiseren van die doelen en het delen van je ambities met anderen, de kans op succes zou vergroten. Dus je visualiseert de aantrekkelijke toekomst. Vol enthousiasme trek je hollend langs de wegen, je voelt je vitaal en ziet er strak getraind uit. Het beeld is begeerlijk en staat scherp op je netvlies. Nu nog even je ambitie met anderen delen, want dat is tenslotte een belangrijke factor die bijdraagt aan de werkelijke realisatie van je doelen.
Je enthousiasme maakt bovendien dat je het ook niet voor je kúnt houden en je vertelt mensen in je directe omgeving over je plannen.
De reacties zijn positief. ‘Wat goed, dat je eindelijk iets aan je gezondheid gaat doen. Heel goed, ik wou dat ik dat ook aandurfde.’ ‘Oh, wat moedig dat je op jouw leeftijd nog aan zoiets zwaars als een marathon durft te beginnen. Fantastisch, ik zou dat ook wel willen. Maar ja, waar haal ik de tijd van dan? Jij kiest er echt voor, prima.’
Heerlijk die reacties. Werkelijk een stimulans om aan de slag te gaan.
 
Vergeet het maar! De complimenten die anderen je geven, maken dat je een prima gevoel over jezelf krijgt. ‘Ja, ik durf wel wat’. Het is net alsof je al een beetje die sporter bent. In dat tevreden gevoel schuilt het probleem. Dat fantastische gevoel maakt de kans dat je ook werkelijk aan de slag gaat om je ambities te realiseren, absoluut geringer. Al sinds het begin van de vorige eeuw wijzen onderzoeken uit dat zodra je iemand je doelen vertelt, de kans op realisatie duidelijk vermindert.
Als je een doel hebt, dan moet er wel wat gedaan worden om dat doel gerealiseerd te krijgen. De bevrediging, het mogelijk euforische gevoel komt pas als je het werk dat nodig is om het doel te realiseren, hebt uitgevoerd. De behoefte aan dat bevredigende en plezierige gevoel, is tevens de motor om daadwerkelijk met dat werk aan de slag te gaan. Maar als je je ambities ruimschoots ventileert voordat je ook maar een stap gezet hebt, dan geven de positieve reacties van anderen al zo’n goed gevoel. De hersens ervaren dat alsof het werk reeds verricht is. De oorspronkelijk onvrede over de huidige situatie is je als het ware ontnomen en daarmee is ook de motiverende invloed van het aantrekkelijke toekomstbeeld afgenomen."

Maar ja, wat dan?
Wat ik al een paar jaar doe: Aan het eind van het jaar probeer ik voor mezelf op een rijtje te zetten welke dingen ik dit jaar gedaan heb, heel divers, over van alles en nog wat. Vervolgens ga ik na over welke zaken ik tevreden ben, want die dingen blijf ik - indien mogelijk - doen. En alles waar ik energie in gestoken heb en niet tevreden over ben zijn er 2 mogelijkheden:

1. stoppen, klaar ermee, geen energie meer in steken;
2. kijken of er andere mogelijkheden zijn om wellicht via een andere weg alsnog de boel vlot te trekken.

Op deze manier heb ik voor mezelf duidelijk waar ik me het komende jaar op wil richten, waar ga ik energie in steken en waarin niet. Ik hou dat voor mezelf, want zoals hierboven beschreven, als je je plannen van de daken gaat roepen, komt er niks van terecht.